Έγινε πολύ
δημοφιλές με τη σειρά κινουμένων σχεδίων Ποπάυ, ως το αγαπημένο λαχανικό του
ήρωα, ειδικά εξαιτίας της υψηλής ποσότητας σιδήρου που περιέχει. Ο Ποπάυ,
μάλιστα, συνετέλεσε στο να αυξηθεί η κατανάλωση του σπανακιού στις ΗΠΑ το 1931,
όταν η σειρά άρχισε να προβάλλεται, κατά 33% - μάλιστα μία περιοχή στο Τέξας, που φημίζεται για την παραγωγή σπανακιού, του έστησε και άγαλμα.
Ο μύθος για το
σπανάκι και την υψηλή περιεκτικότητα σε σίδηρο ξεκίνησε από μία δημοσίευση το
1870, όπου εξαιτίας ενός μαθηματικού λάθους (έγινε λάθος σε ένα δεκαδικό
ψηφίο), η ποσότητα του σιδήρου στο λαχανικό εμφανιζόταν 10 φορές υψηλότερη (35 ml αντί
για το σωστό 3,5 ml).
Αυτό το μαθηματικό λάθος διήρκεσε μισό αιώνα περίπου – η αλήθεια αποκαταστάθηκε
το 1937.Στις αρχές της δεκαετίας του '30, η χειμαζόμενη βιομηχανία σπανακιού –αξιοποιώντας αυτό το «λάθος»- έπεισε τους παραγωγούς του διάσημου καρτούν για την υψηλή περιεκτικότητα του σπανακιού σε σίδηρο, η κατανάλωση του οποίου κάνει καλό στον οργανισμό και προσδίδει ενέργεια.
Αποτέλεσμα ήταν να επιλεχθεί το σπανάκι ως το απόλυτο δυναμωτικό του Ποπάυ – μέχρι τότε η δύναμή του προερχόταν από το... τρίψιμο του κεφαλιού μιας κότας.
Αν και το
σπανάκι περιέχει κάποιο ποσοστό σιδήρου, αυτό βρίσκεται σε τέτοια μορφή που δεν
είναι εύκολο να απορροφηθεί από τον οργανισμό. Έτσι το σπανάκι, προς μεγάλη
απογοήτευση των μαμάδων που ήθελαν να δουν τα βλαστάρια τους δυνατά σαν τον
Ποπάυ, δεν αποτελεί καλή πηγή σιδήρου.
