Η καλύτερη επιστολή διαμαρτυρίας που γράφτηκε ποτέ...

Πρόκειται, σύμφωνα με τα Μέσα, για την καλύτερη επιστολή διαμαρτυρίας, λόγω του ιδιαίτερου τρόπου γραφής, που έχει γραφτεί ποτέ. Γράφτηκε στα τέλη του 2008 από επιβάτη της Virgin, με αποδέκτη τον ίδιο τον sir Richard Branson, ο οποίος, προς τιμήν του, επικοινώνησε μαζί του και αφού ζήτησε συγγνώμη τον προσκάλεσε στο τμήμα catering της Virgin, προκειμένου να επιλέξει μία σειρά από νέα γεύματα και κρασιά που θα σερβίρονται στις πτήσεις της εταιρείας.

Αγαπητέ Mr Branson

Αγαπώ τη Virgin και συνεχίζω να τη χρησιμοποιώ παρά τα προβληματάκια που έχω αντιμετωπίσει τα τελευταία χρόνια. Ωστόσο, μετά το πιο πρόσφατο περιστατικό, θεωρώ, ότι το τερματίσατε…

Μετά το τέλος του ταξιδιού, από την Ινδία στο Λονδίνο, θα πλήρωνα μία περιουσία για ένα μόνο μπισκότο, μετά το γαστρονομικό ταξίδι στην κόλαση που μου επιφυλάξατε.

Κοίτα το, βρε Richard, απλώς κοίτα το!!!

Είμαι σίγουρος ότι μέσα στο λαμπρό μυαλό σου έχεις τις ίδιες απορίες που είχα και εγώ, την αποφράδα εκείνη ημέρα (7 Δεκεμβρίου 2008). Τι είναι τούτο; γιατί μου το δώσατε; τι αμαρτίες πληρώνω; και σε τελευταία ανάλυση, ποιο από αυτά είναι το ορεκτικό και ποιο το επιδόρπιο; Εγώ, ξέρεις, μεγάλωσα σε μία οικογένεια όπου γνωρίζαμε ποιο είναι το ορεκτικό, το οποίο τρώγαμε πρώτο, και ποιο το επιδόρπιο.

Ενας παρατηρητικός άνδρας σαν και του λόγου σου, Richard, σίγουρα θα πρόσεξε την τομάτα δίπλα σε δύο ράβδους από κίτρινα σφουγγάρια. Αλήθεια, ποιος σώφρον άνθρωπος θα σέρβιρε επιδόρπιο με τομάτα; Απάντησέ μου, Richard, ποιο ζώο θα σέρβιρε επιδόρπιο με αρακά;

Το κυρίως πιάτο, βρε Richard, ήταν όλα τα λεφτά. Φαντάσου, ρε φίλε, να είσαι 12 χρονών, να είναι πρωί Χριστουγέννων και να είσαι έτοιμος να ανοίξεις το τελευταίο σου δώρο, το πιο μεγάλο, το οποίο μάλιστα ξέρεις τι είναι, ένα στέρεο, το οποίο ζήτησες από τον Αη Βασίλη. Αντ’ αυτού, όμως, βρίσκεις ένα χάμστερ, Richard, το δικό σου χάμστερ, που μάλιστα δεν αναπνέει. Ετσι ακριβώς αισθάνθηκα όταν αντίκρισα το κυρίως πιάτο...

Και αυτό το κίτρινο πράγμα, βρε Richard, τι είναι; Μα φυσικά μουστάρδα. Τόση πολύ που κανένας άνδρας δεν μπορεί να καταναλώσει σε ένα μήνα. Στα αριστερά βλέπουμε ένα κομμάτι μπρόκολο, μερικές «ταλαιπωρημένες» πιπεριές και στα δεξιά άφθονο πουρέ, με το μηχάνημα που λιώνει τις πατάτες να είναι σίγουρα σπασμένο, που διανθίστηκε με άφθονη μουστάρδα. Σε όλους αρέσει η μουστάρδα, Richard.

Και καθώς άρχισα να φθάνω στα όρια της υπογλυκαιμίας, χρειαζόμουν κάτι γλυκό. Ευτυχώς υπήρχε και ένα μικροσκοπικό μπισκότο, η όψη του οποίου ομολογώ με προβλημάτισε. Το δε σακουλάκι παραπέμπει σε σκηνή εγκλήματος (a crime against bloody cooking).

Όταν αποφάσισα να χαλαρώσω και να απολαύσω την φημισμένη ψυχαγωγία σου εν πτήσει, αντίκρισα το θέαμα που φαίνεται στη φωτογραφία. Αλήθεια, είναι αυτός ο Ray Liotta; 

Αυτή η ερώτηση με βασάνιζε για μισή ώρα, όσο δηλαδή προσπαθούσα να δω αυτή την ταινία. Μετά τα παράτησα. Νομίζω, είχα αρκετά. Δεν με θυμάμαι ποτέ τόσο πεινασμένο και με τέτοιο πονοκέφαλο εξαιτίας της ασύγχρονης οθόνης.

Η μόνη επιλογή που είχα ήταν να κοιτάζω το κάθισμα μπροστά μου και να περιμένω είτε το φαγητό είτε τον Μορφέα. Εις μάτην. Και τότε, ξαφνικά, ήρθε κάτι που ξεπέρασε και τα πιο τρελά μου όνειρα. Ένα ακόμη cookie από σκηνή εγκλήματος, αυτή τη φορά βουτηγμένο σε… κάτι άσπρο…

Richard, αλήθεια, τι είναι αυτό το άσπρο πράγμα; Τι ανακάτεψες, βρε Richard, για να το φτιάξεις αυτό;

Αυτά είχα να σου πω, Richard. Δεν ακούμπησα τίποτα από αυτά που μου σέρβιραν. Η μοναδική ερώτηση που έχω είναι «πώς μπορείς και ζεις έτσι;». Δεν μπορώ να φανταστώ πώς είναι ένα τυπικό δείπνο στο σπίτι σου. Θα πρέπει να είναι σίγουρα βγαλμένο από κάποιο ντοκιμαντέρ για τη φύση…

Όπως είπα και στην αρχή, αγαπάω την εταιρεία σου.

Με εκτίμηση

XXXX